فقط نامه تو بنوسم؟

هر زمان بیشتر می خواهمت بیشتر دریغ می شوی ام که یا نا خواسته رنجانده ام ات و یا خواسته/ناخوسته رنجانده ای ام و تنها چند لحظه ای از خوابت را هدیه می کنی با چند جمله ی عاشقانه که می مانم اینچنین بودنت را باور کنم یا آنچنان نبودنت را....

حتی سرمای ارث پدری ات را تمدید می کنی به روزی که نمی دانم تا درازای رسیدنش به انتها یخ می بندم از سردی امروزت یا دق می کنم از نپوشیدن لباسهای عاریه ای که می خواستم جشنی باشدمان کوچک برای این شروع تازه...

تنبیهم می کنی به ندیدنت و فلج می شوم در خاطره هایی که تند و تند از برابرم می دوند، تنبیهم میکنی به ندیدنت و فلج م شوم در خیالاتی که تند وتند با خود می کشانندم ، فلجم می کنی با ندیدنت که نه پای دویدن دارم و نه توان کش مکش خیلاتت را

ولی چنان دیوانه وار می خواهمت که نرسیده به هشت قدمی ات می خندم و فراموش ی کنم به تعبیرت بودنت در کنارم دیوانگی ست - می خندم و فراموش می کنم هر آنچه را عهد کرده بودم قصاص کنم

حالا مانده ام بار دلتنگی ((ندیدمت)) را به دوش بکشم یا ((نمی بینمت)) را که از حالا دلم تنگ است برای 15 روز ((ندیدنت))

می خواستم بی خیال گله ها باشم که یادم به نگرانی تو افتاد از سکوت های من ...پس گله وا نوشتم که نمی شد به خیال گفتنش بود و اگر می ماند می شد روح منزوی هدایت که آهسته آهسته خراشید و خورده شد...