در بودی برایم که تازه ای را بشناسم ، تازه ای که می شناختم و نبود. من از برونی می گریختم که لحظه لحظه ی ثانیه هایش ، بی روح و تلخ بود. تا روزنی یافتم که تو بودی.
سراسرم را به تو گفتم و تو به زنجیر تحمیل شده ابدیم مرا زخم می زدی. خواستم بدانی در من چه می رود. سراسرم را به تو دادم هر چند با ناخن بلند زنانه ات عریانی ام را چنگ زدی و روح بیمارم را خون آلود کردی.
تو را می دزدیدم کوتاه به خلوتم ، به خلوت هایی که میان شلوغی اندیشه ها نیازمندش بودم.عقده های لگدمال شده ، فشارهای ناگشوده سرباز می کردم.
جوان بودی... جوان بودی و زیبا....جوان بودی و زیبا و بالا
از پس دانش زندگی ات کلید قفل هایت را می ساختم ، تا در بسته ای میانمان نباشد. هرچند رسوبات دلم گواه صافی از ماندنت نمی داد.
تو در من پا می گرفتی و آهسته مرا بی خود و حذف می کردی. سراسرم را رنگ تازه ای می زدی، رنگ داغی، آتشی...
دلم می خواست بیشترت بدانم . از آنچه نبودم و کردی.... هرچه باشد از تو....
گاهی دلم می خواهد همه گوش باشم برای شیرینی های آن دهان کوچکت تا حرفی از میان نرود تا کلمه ای حرام جانم نشود.
گردهای اجتماع و پیرامون، آن خط قرمز هایی که همیشه نادیده شان گرفته ام ، آن دایره های محدود و زاید که فرصت تنفس آزادی را از انسان سلب می نماید. آن دایره های تنگ آبرو... دایره های سنگ پیوند و کردارهای رنگ آدمک ها بر من تنگ تر از قبل می شد. آدم ها یکی یکی از من بریده اند.... خداها یکی یکی از بندگی ام رخ بسته اند....
اما من می دانستم که دیگر چه می خواهم، اما من می شناختم کسی را که اکنون شده ام. حرف ها... نفرین ها.... تیر ها در من کارگر نیست. من بر اسب سرکشی نشسته ام که نمی دانم کجا می برد و از این ندانستن سرخوش و مسرورم. تنم را به این ناکجای ابله دل داده ام. به این سیاهی روشن زا...
تازه شده ام برای رفتنی بی انتها. از پس کسالت های سرد و نمناک چادر ، اتاقک سرد ارث پدریم را می بینم که بی تاب باز آمدنم رنگ نویی گرفته اما اینبار باید پذیرای 1 نه بل 1 جفت باشد.
امید مجردی در من پا گرفته ، امیدی که توانم را توانا می سازد.
با هستی در جریانم، با طبیعت کوک زمانم.
باز نویسی ۲۲/10/1387. دفتر روزنامه
چه نامه پر محتوایی...عجب قلمی...به به حال امکه